Cierpienie jest dla człowieka ogromnym wyzwaniem, które stawia pytanie o sens życia i ujawnia prawdę o jakości wiary i nadziei osoby doznającej bolesnego doświadczenia. Bowiem w obliczu choroby i straty czegoś istotnego człowiek odkrywa swoją kruchość egzystencjalną i staje wobec pytania, jak ma na to zareagować. W tej sytuacji rodzą się różne postawy: od buntu i wypierania choroby, poprzez obwinianie innych i szukanie cudownych metod jej pokonania aż w końcu pogodzenia się z nieuchronnością cierpienia i nadania mu sensu oświetlonego miłością. Wspaniałym wzorem ewangelicznego sposobu przeżywania cierpienia jest Sługa Boży Jacek Krawczyk, student teologii i psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ukazał on w swoim życiu realistyczną wizję potraktowania swojej choroby jako zaproszenia do wzrastania ku większej miłości, która pozwoliła mu nie tylko znieść uciążliwości leczenia, ale też pomogła w zbliżeniu się do Chrystusa Ukrzyżowanego i na Jego wzór pomagania innym w przyjmowania trudnych wyzwań.
Niniejsza dysertacja jest próbą przybliżenia niezwykłej postaci Jacka Krawczyka. Pośród bogatych w przeżycia na drodze wiary i zaufania Bogu aspektów zostało podjęte zagadnienie świadectwa miłości w obliczu doświadczenia cierpienia. Ukazana w monografii Ewangeliczna postawa Jacka Krawczyka 1966–1991 wobec cierpienia otwiera nowe, równie inspirujące, obszary ukazujące niezwykłe życie Młodzieńca z Podkarpacia.